Sulyap. Masid. Titig.

Hay, sa unang pagkakataon, nakapag-post ako ng akda. Hindi talaga kasi ako nag-po-post sa blog eh. Wala kasi akong oras para gawin ito. Kaya naman nalulugod ako dahil nagawa ko ito.

Hindi kagandahan ang aking tula. Pero may nais iparating. Alay ito kay ______________ . Sa hindi malamang kadahilanan, ginugol ko ang aking oras upang i-type ito. Hindi malinaw sa akin kung ano nga ba ang aking layunin sa pagsulat nito. Batid ko lamang na alay ko ito para kay __________, ngunit hindi ko naman kilala. Nakikita ko s'ya, yun lang ang aking alam. Basta kayo na lang bahala humusga. Kung magugustahan n'yo salamat. Kung hindi naman ay salamat na rin. At least, pinag-aksayahan n'yo ng panahon upang basahin.


Sulyap, Masid, Titig

Naaaninag na
mukha
Ng makapangyarihang
mata

Salat sa

pagkilala

Estrangherong
mahiwaga.

Hindi batid ang
pagkakakilanlan

Hindi alam ang
ngalan

Nasasalat lamang ang
kabuuan

Nakikita at
nailalarawan.
Ewan ko nga
ba

Ba't mistulang
tanga

Kinukutya na't
pinupuna

Ng mga aninong
kilala

Basta, sa bawat
pagsulyap

Sa mga masid at
pagtitig

Larawan mo'y
ginuguhit

Sa diwa at
isip

Wala ng halaga
pa

Sabihin ng
iba

Ang tangi kong
inaalala

Lihim kang
sinisinta.

(mariocarlosevero)

Tatlong Tula ng Pagsinta

1. Linggo ng umaga, sa Hardin ng Rosas

Batid kong may pangako ang umagang
ito ng isang maaliwalas na araw.

Pagbaba sa limang baytang na hagdan,
(hawak ng magkabilaang kamay
ang isang tasa ng kape at istik ng sigarilyo)
didiretso sa puwestong itinilaga ng sarili.

Dito, kita ang mga nahamugang sasakyan
ng mga nakatira sa hardin. Sa di kalayuan,
nagsisimula ng magwalis ang tagalinis
ng bilding. Isinusuksok sa dala niyang
sako ang isang linggong dumi at kalat
na sinalo at inipon ng lupa;

naiwang basyo ng bote ng bir,
plastik ng minudmod na tsitirya,
balat ng kending nirolyo, upos ng sigarilyo
at mga dahong sumirko sa hangin
bago tuluyang bumagsak.

Tulog pa ang karamihan, ang iba nama’y
nagbubukas na ng kurtina’t bintana
upang pumasok ang hanging dala ng umaga.

Sa pagsindi ng sigarilyo, saka nagsimula
ang pag-usad ng ulirat at isip.
Humigop ng kape, muntik nang
mapaso ang labing nahihimbing pa.

Ilang saglit lang, dinig ang umpugan
ng mga kuwadradong sementong
ginawang daanan. Nakita ang papalayong
lakad ng taong naging katabi sa pagtulog.

Walang paglingong naganap, sanay na
sa pagtanggi at anim na araw na pagtakas.

Ngayong Linggo ng umaga, sa Hardin ng Rosas,
malulusaw ang mga alaalang hinubog
ng magdamag. Upang sa susunod
na pagkikita, maging sariwa muli ang lahat.

2. Pag-ibig

Kung iguguhit ko ang hugis ng pag-ibig
hindi ito pusong inukit sa katawan
ng puno ng mangga.
Kundi isa itong dahon
na naligaw sa binagsakang lupa.
Na nadurog, nang matapakan
ng naghahabulang
magkasintahan.

3. Susi

Kahit ako’y nagdalawang-isip
na ibigay sa iyo ang kakambal ng aking susi,
nanaig ang pagnanasa kong
anumang oras sa maghapo’t magdamag,
bubukas ang nakapinid kong pinto
at bubulaga sa aking harapan
ang iyong kabuuan.

Sa ganitong pagkakataon,
nangangarap din ako na sana’y
buksan mo rin ang aking puso
na hindi na kailangan ng susi,
dahil kusa ko itong binuksan
upang ika’y papasukin.

Rommel Rodriguez

Kung bakit mahirap magsimula

Hay. Ano bang kabaliwan ang pumasok sa isip ko at nagpost ako dito? Sa totoo lang, di naman ako blog person. Kahit pa mahilig akong magsulat, hirap akong magpanatili ng mga tinatawag na journal o anupaman. Nakakatamad kasi. Mas masarap magkwento na lang, yung tipong word of mouth, kahit pa mas bet nga ang magsulat kung minsan. [nawawala na ang aking katinuan dahil may nag-aayang mag-fair ngayon] Woohoo. Wala na kong masabi. Sana lang magamit nang husto ang espasiyong ito sa pagsusulat ng [hindi?] makabuluhang mga bagay. Huwag kayong tumulad sa akin na pinapagana ang nagmamaliw na daloy ng kamalayan... Baka mabaliw ang mga magbabasa, kayo rin. Ikaw, hindi ka pa ba nababaliw? Kailan mo matatantong walang sense ang sinasabi ng mga katagang itong nakapagkit sa iyong computer screen?

So, ayun na nga. Masarap magsulat, kahit minsan nakakadugo ng utak.

Pasensiya na. Drained ako ngayon at aaminin kong bangag pa ako. Four hours na tulog, sh**! Kainis! At maingay pa ang fair kagabi [o kaninang madaling-araw] habang nakatitig ako sa monitor at nag-iisip kung paano isasalba ang lathalaing apat na araw na mula nang masimulan ay wala pa ring nararating.

Hay.

Huling masasabi ko, malungkot ako ngayon. Hindi lang halata. Kung bakit ako malungkot? Malapit ninyo nang malaman.

---mmc

Kring!Kring! Ano kamo?

Ayan dahil mukha walng gusto mgsimula...ako na lng...kapal ng mukha..hindi naman...hehe...sigurado naman ako mas maganda naman yung pinagagagawa niyo...makapal lang talaga mukha ko...
______________________________________________________________________

Kring!Kring! Ano kamo?

Mga sinasabi daw pagpinasok sa isang tenga wag ng palabasin sa kabila. Naku! Eh di ang sama ko pala. Lahat naman kasi ng sinasabi sa akin pasok dito labas dun. Anong magagawa ko ganun talaga ako. Kasalanan naman ng kumakausap sa akin. Dapat hindi ako yung sisihin. Kung wala namang sinabi sa akin wala akong mailalabas. Kung tutuusin hindi ko nga naalala yung mga sinasabi sa akin depende na lang kung may recorder na nakadugtong sa akin. Minsan hindi ko alam kung alam ng kausap ko na may ganito akong instrumento. Kasi may nangyari nuon. Hindi pala alam ng kausap ko na may ganitong instrumento na ikinabit sa akin. Tuloy, lahat ng pinagsasabi niya napaalam sa buong bansa at sa buong mundo na rin. Pinirata kasi. Oh diba kala mo kung sinong recording artist. Pero grabeng pangyayari iyon buti na lang hindi ako yung sinisi pero sayang hindi tuloy ako sumikat hindi tuloy alam kung anong pangalan o itsura ko. Siguro naisip na din nung nakausap ko na yun na buti na lang bulag ako, kasi kung hindi naku masisigurado na siya nagsabi nun. Ohy! Di ko naman sinsabi na siya talaga nagsabi. Malay ko, sabi ko naman sa inyo na wala akong natatandaan. Yun nga lang mga narecord pero puro salita lang yun kaya posibleng hindi din siya kahit pa sinasabi na boses niya iyon at nagsorry pa siya tungkol dun. Wala na masyadong balita tungkol dun. Minsan nababanggit at nababalita pero bibihira. Yung sorry statement niya yun pa mas napapagusapan. Hindi sa kaakibat nitong isyung panglipunan kung hindi sa kaakibat nitong pampasaya. Oo kaya, grabe parang gamit na gamit yung mga linyang iyon nasabi nga sa akin na lagging ganun naririnig at nababasa niyang jokes.

Hay, naku bakit ba kasi yan sinasabi sa akin ng kausap ko masyadong masakit sa ulo. Nahawa na sa tatay niyang mahilig sa pulitika na pagkausap ako hindi mawawala ang usaping iyon. Nagsisimula sa problema sa anak tapos sa pamilya mismo. Hindi rin mawawala yung tungkol sa pera na siyempre isisisi sa ekonomiya at yan politika na ang sunod. Naku, puro problema yata. Ganun din ang nanay niya puro din problema. Parang ganun din anak, pamilya, pera, ekonomiya at pulitika pero siyempre may showbiz na pasingit-singit kung mapagusapan. Nakakatawa, kasi ganung ganun din itong kausap ko. Isko daw kasi siya kaya dapat nakikialam siya sa nangyayari sa lipunan para daw alam niya kung ano magagawa niya. Oh! diba ayos. Sana nga ganun, pero bakit ganun madalas ang simula ng pag-uusap namin “may assignment ba?” Aba, malay ko diba. Naku, gusto niyang makatulong sa bansa sarili niya di niya matulungan. Hay naku! Ang sakit na ng tenga ko. Minsan kasi dami daming sinasabi wala namang laman. Hanggang dito na lang kwento ko yun lang kasi naalala ko kasi yun lang nairecord. Buti na lang nairecord kung hindi wala akong makukwento sabi ko naman sayo pasok sa isang tenga labas sa kabila ang ugali ko.

“Kriiiiiiing! Kriiiiiiiing!” ang sabi ko. “Hello?” ang sabi sa akin. Hay naku ito nanaman kekerengkeng!

Isinulat ni: Luzsil Ledesma ;p